UNHA VIAXE A TRAVÉS DAS LETRAS-Textos escollidos

ALUMNADO CON NEAE DE 1º E 2º DA ESO DO IES CASTRO ALOBRE DE VILAGARCÍA DE AROUSA

 Boas tardes! E moi boa fin de semana!

Imos centrarnos nun xornalista que dirixiu as publicacións Nova Galiza, Hora de España, entre outras; que exerceu como lector de español en Cambridge e foi profesor en Monterrey (México), a quen se dedicou o Día das Letras Galegas no ano 1995.

É Rafael Dieste González (1899-1981), dramaturgo, ensaísta e poeta, considerado un dos mellores narradores da xeración que seguiu a Castelao e Otero Pedrayo. En 1970 ingresou na Real Academia Galega.

Carballo Calero, na súa Historia da Literatura Galega Contempóranea, di: "...a obra galega de Dieste é narrativa e teatral...".

Imos ler un fragmento dun relato, O grandor do mundo, que aparece no apéndice da comedia A fiestra valdeira (1927).

O GRANDOR DO MUNDO

Tanto ouvira falar de Bôs-Aires, das ruas longas e direitas que non se dan ademiradas nin andadas, da prata relocinte e xenerosa con que alá premian o traballo, dos boletíns de moitas llanas e da xente sabida que os lé, dos longos trens que bruan pol-a pampa infinda e de mil cousas ledas, lanzales e rumosas, tanto ouvira falar, antrementres co-a navalla barbeira –a mais levián da vila- percorría as fazulas dos seus parroquianos de sempre, e tanto no seu maxín escarabellou o falado, que un día topouse de súpito co-a circia vôntá d’ir a Bôs-Aires. Dez anos alá, e voltaría rico de pecunia e lembranzas.

Unha mañanciña saeu da vila cun baul pequerrecho.

Cando chegou ao porto –endexamais vira unha cidade- sinteuse atordoado e pequecho n’aquel reducio de escintilos e romores novos, e a rentes andivo de voltar. E hai quen di que dixo moi ademirado, moi anguriado e moi pol-o baixo: -¡Qué grande é o mundo!

Dez anos alá e voltou rico de pecunia e lembranzas.

Chegou en tempo de invernía, cando andan os gatos a se pasearen pol-a casa moi desacougados, e as galiñas fan ringolas na sombra do alpendre, e as badaladas que chaman â novena fan o serán esguío, espiritado.

E cando estivo na casa e pasou o ledo barullo do recibimento, púxose a asubiar algo que escomenzou en tango e rematou en vella cantiga, mentras os vidros da fiestra choromicaban diante dos seus ollos, estragoando a rua homilde.

Algo moi vello e moi novo foi sortindo solermiñamente de non sabía que esquencidas veas do seu intro. E sinteuse asolagado ate a gorxa de dôce e rara anguria de morto reviviscido. E cando pasaron uns picariños correndo e salmodiando aquelo, (“Chove – chove - na casa do probe, - na miña non chove”) marmulou co-a voce esnaquizada:

- ¡Qué grande é o mundo!

Para saber máis cousas de Rafael Dieste clicade aquí

http://www.crtvg.es/tvg/a-carta/rafael-dieste-letras-galegas-1995